شکر انصاف بر زبان بهار

گفت بلبل چو مردم هوشیار

شکر عدل بهار پیش اله

دل گل گوید از زبان گیاه

دشتها پر لحاف بی بالین

باغها پر عروس بی کابین

گفت قرآن به لفظ همچون در

مرد دامن کشیده را فانظر

تا ببینی به چشم عقل پژوه

بر گریبان دشت و دامن کوه

از پی نقشهای جان آویز

اختران نقش بند و رنگ آمیز

باغ پر تختهای سقلاطون

راغ پر فرشهای بوقلمون

شاخها حله پوش و مشک آغوش

دشت عنبر نهاد و مینا پوش

شبنم اشک چون سهیل و سها

روی چون بامداد روی گیا

عنبرین گشته از نسیم صبا

از مسام زمین مشام هوا

سرو چون حور سبز پیراهن

مشک و عنبر دمیده بر دامن

باغ مانند عطر مشک آگین

راغ مانند زلف حورالعین

چشمهٔ اشک چشم من بشتاب

تا در باغ رفته از لب آب

خامه بر کار کرده شست بهار

زلف کوتاه کرده دست بهار

نی چنانست گردش بی باک

زلف شب را گرفته کش سوی خاک

گر بخواهد به حکم خلق کمال

خون کند مشک و مشک خون در حال

صفت گل کنون به قوت دل

گفت بلبل چو مردم عاقل

دشتها را لباسها رنگین

باغها را ز حله ها آذین

کوه پر نقشها همه زیبا

اختران نقش بند بر دیبا

شاخ مانند عقد پر لولو

باد مانند نافهٔ آهو

باغ پرحقه های در و گهر

راغ پر شفشه های نقره و زر

گنج قارون به دامن سنگی

زیب حورا عیان به هر رنگی

قطر باران چو دانه های گهر

بر شقایق چکیده همچو درر

قمری و فاخته فراز چنار

برده از عاشقان شکیب و قرار

سرو چون حور در میان چمن

سمن مشک بیز پیرامن

پایهٔ ابر همچو در خوشاب

آمد از حد ارمن و سقلاب

مرغ نالان فراز گلبن گل

مست بی مطربان و ساغر مل

ابر شسته ز روی هامون پاک

هرچه آلایشست از رخ خاک

راز دل کرده جمله عالم فاش

زیرکان زمانه چون اوباش

خانه بگذاشته همه زن و مرد

سوی صحرا برون شده پی خورد

خنک آنکس که او به فصل بهار

لذتی دارد او ز بوس و کنار

خانهٔ چین گشاده منظر اوی

شاه قیصر نموده دختر اوی

خم زلف بنفشهٔ دل جوی

عود خامست رسته بر لب جوی

ناف آهو چو خورد سنبل دشت

بویش از کوه قاف و طور گذشت